فاطمیه

لحظات شهادت فاطمه زهرا سلام الله علیها

به دستور دخت فرزانه ي پیامبر، بسترش را در وسط اطاق افکندند و او پس از تدبیر امور خانه و آماده ساختن غذا براي کودکان عزیزش رو به قبله در بستر خویش آرمید و دست نازنین خویش را زیر صورت نورافشانش نهاد و در اندیشه فرورفت.

برخی نیز آورده اند که آن حضرت دو دخت ارجمند خویش « ام کلثوم» و « زینب» را به منزل برخی از بانوان بنی هاشم فرستاد تا نظاره گر فراق و لحظات پرکشیدن روح ملکوتی مام پرمهر خویش نباشند. و روشن است که این تدبیر به انگیزه ي مهر و محبت به آنان بود تا با نظاره بر مرگ مادر و پیکر سرد او صدمه ي بیشتري نبینند و سوگ مادر در آنها اثر کمتري بر جاي گذارد.

از برخی روایات نیز چنین دریافت می گردد که امیر مومنان به همراه دو فرزند ارجمندش حسن و حسین در واپسین ساعت توقف بانوي بانوان در این جهان، در منزل نبودند و گویی براي کاري خاص یا بخاطر شرایطی ویژه بیرون رفته بودند.

به هر حال آن دو فرزند گرانمایه ي فاطمه علیهاالسلام در آن لحظات آخرین زندگی مام پرفضیلت و پرمهرشان در کنار بسترش نبودند…  و تنها اسماء در خدمت حضرتش بود. و بنا به دلالت برخی روایات « فضه » نیز که از شاگردان و کارگزاران خانه او بود در کنارش حضور داشت

لحظات آخرین فرارسید و از پی آن، شرایط پرواز روح ملکوتی برترین بانوي جهان هستی فراهم آمد. پرده هاي مادي یکسره کنار رفت و سالار بانوان نگاهی متفکرانه و عمیق به اطراف خویش افکند و فرمود:

السلام علی جبرئیل!

السلام علی رسول الله!

اللهم مع رسولک!

اللهم فی رضوانک و جوارك و دارك دارالسلام.

درود بر فرشته ي وحی!

سلام بر پیامبر رحمت و عدالت!

بار خدایا! مرا به همراه پیامبر گرانمایه ات برانگیز و غرق در مهر و خشنودیت ساز و در جوار رحمت و خانه ي مهر و منزلگاه سلامت و امنیت و آرامش خویش پناه ده.

آنگاه نیایشگرانه فرمود:

اترون مااري؟

آیا آنچه را من می نگرم شما نیز می بینید؟

پرسیدند: مگر شما چه می بینید؟

فرمود:

«… هذه مواکب اهل السموات و هذا جبرئیل و هذا رسول الله یقول: یا بنیه اقدمی، فما امامک خیر لک »

اینها انبوه انبوه از فرشتگان آسمان هستند و این نیز فرشته ي وحی است و آن هم پدر گرانمایه ام پیامبر که می فرماید: دخت سرفرازم نزد ما بشتاب که آنچه نزد ما داري براي تو از دنیا و تمامی ارزشهاي دنیوي بهتر و پسندیده تر است.

لحظاتی چشمان پرفروغ و حق نگر خویش را روي هم نهاد… و آنگاه گشود و فرمود: سلام بر تو اي دریافت دارنده ي جانها به فرمان خدا، هرچه زودتر روح مرا از این تن خاکی و زمینی برگیر اما آزرده ام مساز.

« الیک ربی لا الی النار » : سپس فرمود

«. بسوي تو روانم اي پروردگار پرمهر نه بسوي آتش »

سپس پلک دیدگان را روي هم نهاد، دستها و پاهاي خویش را دراز کرد و دریغ و درد که ریحانه ي پیامبر جهان را بدرود گفت.

اسماء گریبان پاره کرد و خود را بر روي پیکر مطهر بانوي بانوان افکند و او را بوسه باران ساخت و گفت:

بانوي من!

فاطمه جان!

هنگامی که بر پدر گرانقدرت وارد شدي، سلام گرم و خالصانه ي اسماء را بر آن وجود مقدس برسان.

و در همین شرایط غمبار بود که دو فرزند ارجمندش حسن و حسین وارد خانه شدند و مام پرمهر خویش را نگریستند که رو به سوي قبله و با شرایط خاصی گویی خفته است.

گفتند اسماء: مام پرمهر ما هیچگاه در این ساعتهاي روز نمی خوابید، چرا خفته است؟

پاسخ داد: اي فرزندان دلبند پیامبر! مادرتان نخوابیده است… بلکه… جهان را بدرود گفته است.

با شنیدن خبر این فاجعه ي هولناك حضرت حسن علیه السلام خود را بر پیکر مطهر مادر افکند و پاهاي او را بوسه باران ساخت و گفت

. یا اماه کلمینی قبل ان تفارق روحی بدنی  :

جان مادر! پیش از آنکه جان از این کالبد خاکی بیرون رود با من سخن بگو.

و همینگونه حضرت حسین علیه السلام پاهاي مادر را می بویید و می گفت:

. یا اماه! انا ابنک الحسین!! کلمینی قبل ان یتصدع قلبی فاموت

مام گرانمایه ام!

من فرزند تو حسین هستم، مادر عزیز! پیش از آنکه قلبم بازایستد و از فشار اندوه شکافته شود و جهان را بدرود گویم، با من سخن بگو.

اسماء به آنان گفت، عزیزانم! هان اي فرزندان گرانمایه ي پیامبر. به سراغ پدرتان بروید و از مادرتان به او گزارش دهید… « »

حسن و حسین از خانه خارج شدند و هنگامی که به مسجد پیامبر نزدیک شدند تا پدر را در جریان بگذارند، دیگر گریه امانشان نداد و صداي ناله ي آنان طنین افکند.

گروهی از صحابه گرد آنان را گرفتند و دلیل گریه ي آنان را پرسیدند که گفتند او لیس قد ماتت امنا فاطمه

جهان را بدرود گفته است! « فاطمه » آخر مام پرمهر ما

امیر مومنان با شنیدن این خبر سهمگین به حالی افتاد که بر چهره ي مبارك به زمین خورد و فرمود:

بمن العزاء یا بنت محمد؟

« پس از این سوگ بزرگ و جبران ناپذیر، این دل را به چه کسی آرامش و تسلی بخشم اي دخت سرفراز محمد؟ »

و آنگاه به زحمت برخاست و دست دو فرزند خویش را برگرفت و رو به سوي خانه آمد.

« » در این مورد آورده اند که: امیر مومنان به همراه حسن و حسین وارد خانه شد و اسماء را نگریست که بر بالین دخت گرانمایه ي پیامبر نشسته و با چشمانی گریان زمزمه می کند.

هنگامی که چشم آن بزرگوار بر پیکر بی جان فاطمه افتاد، از شدت اندوه دست برد و عمامه از سر و عبا از دوش برگرفت وبر زمین افکند و در سوگ همتا و همسنگر بی نظیرش سخت به گریه افتاد.

آنگاه پرده از چهره ي نورافشان دخت پیامبر برگرفت، در کنارش نوشته اي یافت که چنین بود:

یا علی انا فاطمه بنت محمد… حنطنی و غسلنی و کفنی بالیل و صل علی، و ادفنی باللیل و لا تعلم احدا

علی جان! من فاطمه، دخت پیامبرم! خداي یکتا مرا به همسري تو مفتخر ساخت تا در این جهان و جهان دیگر به همراه تو وبراي تو باشم. تو از هر کس دیگر به من پرمهرتر و سزاوارتري. از این رو از تو می خواهم که مرا در دل شب غسل دهی و حنوط نمایی و کفن کنی و بر من نماز گذاري و مرا به خاك سپاري و هیچ یک از این بداندیشان را در جریان مگذاري. تو را به خدا می سپارم، درود و سلام گرم مرا به فرزندانم تا روز رستاخیز برسان.